Irina Vosgerau
«Black Love»
is about accepting disarray as a main state of feeling.
It is about finding the courage of making «dreams of oneself» by accepting fear and perplexity as a forward leading force , and about looking for a little bit of tenderness in an extremely violent and hard-pressing world.
BlackLove explores the possibilities of visualizing and storytelling.
ongoing
no dolls no monsters ©irina vosgerau
no dolls no monsters ©irina vosgerau
no dolls no monsters ©irina vosgerau
no dolls no monsters ©irina vosgerau
no dolls no monsters ©irina vosgerau
"No dolls no mosters" examines the relationship with the surroundings which shaped me, the feelings I remember I had, but also the feeling it provokes to me now. It examines the meaning of home as the place one feels familiar with, no matter if those feelings are "nice" or "hard". Both - dolls and monsters - are part of our past. What I tried to escape from, then, seems now to be subject of longing for. It always finds its power in the ability to dream and differentiate.
Part1 White Swan/ Part2 White Lilies
TIMETRAVELLER
Photobook
timetraveller ©irina vosgerau
timetraveller ©irina vosgerau
timetraveller ©irina vosgerau
timetraveller ©irina vosgerau
"Timetraveller" or "Serendipity" is a project about the feeling of living somewhere where you never know what's around the next corner. You feel strange and uncomfortable as the changes are hitting your feelings in an unpredictable way, not knowing if it's you who is moving or the time you're in. From this evolves a feeling of having found a pleasant link in order to move forward Greece 2015/16
Projects
Der Rauch steigt Weiß zum Himmel auf
'Ολα είναι Transit, και ενώ οι εικόνες περνάνε, και τα τοπία, και οι ανθρώπινες παρεμβάσεις, οι φθορές τους και η ιστορία τους, τελικά όλα συνθέτουν ένα τοπίο αξιών, ονείρων, φιλοδοξιών και ματαιοτήτων.
'Οταν έγινε η επίθεση στο Christkindles Markt στο Βερολίνο, ήμουν σε transit, μάλλον στον αέρα.
Το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό, για να αγκαλιάσω τον πόνο, αλλά και την προσπάθεια να κατανοήσω και να αγαπήσω όλα αυτά που συμβαίνουν στην χώρα που μεγάλωσα, ήταν αυτά τα φευγαλέα ανοίγματα σε μια ψυχή που κατά τα άλλα κρύβεται και κλείνεται.
© irina vosgerau
© irina vosgerau
© irina vosgerau
© irina vosgerau
Alles ist Transit, und während die Bilder vorueberziehen, und Landschaften, menschliche Eingriffe, deren Verfall und Geschichte, letztendlich eine Landschaft die Werte, Träume, Ambitionen und Eitelkeiten zum Inhalt hat.
Als der Angriff, iauf dem Christkindles Markt in Berlin stattfand, war ich auf Transit, sozusagen in der Luft.
Das erste, was mir in den Sinn kam, um den Schmerz zu umarmen, aber auch alle die versuche, zu verstehen und zu lieben, was in diesem Land geschieht, wo ich aufwuchs, waren diese flüchtigen Einblicke in eine Seele, die sich ansonst versteckt und geschlossen haelt.
NANUU
Το Κάλεσμα του Γκιώνη
Φωτογραφικό προτζεκτ σε εξέλιξη
What is life?
It is the flash of a firefly in the night.
It is the breath of a buffalo in the wintertime.
It is the little shadow which runs across
the grass and loses itself in the sunset.
O γκιόνης (otus scops) είναι ένα πουλί με χαρακτηριστικό κάλεσμα που ακούγεται σαν σφύριγμα: "γκιόν". Στην Eλληνική μυθολογία ενας άντρας οποίος από αδικαιολόγητη οργή θανατώνει τον αδερφό του και θρηνώντας τον καλεί κάθε βράδυ μεταμορφωμένος σε πουλί.
Το "NANUU" μιλάει για την ομορφιά και την σκληρότητα της επιβίωσης σε σχέση με τη φύση και τους νόμους της.
Προσπαθεί να “ακούει” τις μεταβολές και να ερευνήσει τις αξίες που αναπτύχθηκαν από κοινωνίες που έζησαν και επιβίωναν για πολλές γενιές σε ακραίες φυσικές συνθήκες και σε απομακρυσμένες περιοχές. Εκεί, όπου οι κανόνες της φύσης και της κοινότητας φαίνονται κρίσιμοι, ανεπαίσθητοι, αλλά με μαγικό τρόπο φροντίζουν τη βιωσιμότητα και την επιβίωσή της.
Νιώθω τυχερή που μυήθηκα από τον παππού μου στις αξίες αυτές. Αξίες που αισθάνομαι πως ρυθμίζουν την ζωή με αυστηρότητα αλλά και καλοσύνη. Μεταδίδονται μέσω μύθων και προφορικής παράδοσης, μεσω τραγουδιών και εθίμων, διδάσκονται με μη καταχρηστικό, μη βίαιο τρόπο.
Στη σημερινή μετα-τεχνολογική εποχή αυτές οι αξίες παρατηρώ πως απειλούνται, διαστρεβλώνονται, τραυματίζονται και εξαφανίζονται, αλλά παράλληλα να αντιστέκονται σε εναν μόνιμο αγώνα για ζωή, για αξιοπρέπεια και ελευθερία.
Οι εικόνες για το “NANUU” τραβήχθηκαν κατά τη διάρκεια ταξιδιών με εντούρο μοτοσυκλέταλ έξω από την πεπατημένη, κατά μήκος των ραχοκοκαλιών βουνών κυρίως της οροσειράς της Πίνδου.
Grandma's
Nothing about her was heavy, everything, every movement, her style and her way to speak was protected
and light as the white lilies in the garden of her house by the sea. It is that feeling of surviving with lightness
and independence she left to me as a gift.
I made a small book out of these little things...
Leaving by staying/Φεύγω μένοντας
(Dourgouti Mon Amour)
Nobody dreams of staying here, everybody wants to leave.
Leaving the place for another life, but also leaving the traces of a life no one else will continue.
Leaving" by creating a personal space in an environment people use to look at as a "declined attraction".
Leaving by daring to dream. Leaving by staying and living as a human being.
Leaving the state of being hunted or hunting something else by creating
little spaces of “home”.
Φεύγω μένοντας ©Irina Vosgerau
Φεύγω μένοντας ©Irina Vosgerau
Φεύγω μένοντας ©Irina Vosgerau
Φεύγω μένοντας ©Irina Vosgerau
Φεύγω μένοντας ©Irina Vosgerau
Φεύγω μένοντας ©Irina Vosgerau
Φεύγω μένοντας ©Irina Vosgerau
Φεύγω μένοντας ©Irina Vosgerau
Φεύγω μένοντας ©Irina Vosgerau
Part of the Community Project DOURGOUTI ISLAND HOTEL at the Neighborhood of Dourgouti (2014-15) during Research and Rehearsals for the site-specific Performance.
Dourgouti is a neighborhood in Athens right behind the Intercontinental hotel. Historically a refugee’s settlement, it developed from a barrack-town via bauhaus architecture to blocks of flats. People survived staying together as religious and ethnical communities with high level of solidarity. On the other hand there was very little privacy for individuals. Memories from the war and occupation deeply hurt.
The region wasn’t what people would have chosen for a living.
Purple Days/Π0ρφυρές Μέρες
Ερωτεύτηκα τα Κύθηρα με την πρώτη ματιά, ήταν δεκαετία του '80. Στο νησί της Αφροδίτης, ο έρωτας χτύπησε και την αδελφή μου η οποία μου χάρισε δύο αγαπημένες ανηψιές. Χρόνια αργότερα ανακάλυψα ξανά το νησί με φίλους, και έκτοτε μας φιλοξενεί και μας μαγεύει σχεδόν κάθε καλοκαίρι, όλη την παρέα μας, όπου και αν μας σκορπάει η καθημερινότητα του χρόνου.Ότι έχει να πάρει και να δώσει, ο καθένας με τον τρόπο του...
Έφτασα στο νησί πέρσι, την ημέρα της φωτιάς. Ανησυχώντας το επόμενο πρωί, όπου ο καπνός πύκνωνε, ανέβηκα και εγώ μαζί με άλλους, κάτοικους μόνιμους ή και "προσωρινούς". Ότι μπορούσε πρόσφερε ο καθένας -μάλλον ασυντόνιστα στην αρχή- για να περιορίσει την φωτιά, να σώσει καλλιέργειες, μελίσσια, πράσινο....Πυροσβεστικά, υδροφόρες, αεροπλάνα πηγαινοέρχονταν, άνθρωποι κουβαλούσαν σωλήνες.. Δώσε, κόψε, άνοιξε.. Μαντήλια, νερά, κλαριά.. Η προσπάθεια κράτησε μέχρι την νύχτα όταν έφτασαν ειδικές δυνάμεις, όπου μετά από μια μέρα κατάφεραν και επιβλήθηκαν στην φωτιά.
Οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν την δεύτερη μέρα, σε ένα από τα μέτωπα, καθώς και στα καμμένα τοπία μετά την φωτιά. Φόρος τιμής σε όσους ασχολούνται και δίνουν την μάχη -εθελοντές και επαγγελματίες- γνωρίζοντας ότι η φωτιά, δύναμη της φύσης, χαρίζει αλλά και καταστρέφει.
Αναπολώντας, εν όψη του ερχόμενου, το περσινό καλοκαίρι σκεφτήκαμε να κάνουμε αυτή την έκθεση. Η ανάγκη για δημιουργία και έκφραση εν μέσω κρίσης μας οδήγησε στα τυπώματα σε καμβά... η ανάγκη σε φέρνει ενίοτε σε δημιουργικές λύσεις.
Τα σχέδια για την αφίσα είναι της Ζάχι Τζιουβάρα. Ευχαριστώ πολύ τους Λέττας Π., Δημήτρη Ε., Πάρι Τ., Γιώργο Φ., Παναγιώτη Δ., από την Αθήνα, την Joanna M. από το Βερολίνο/Τσιρίγο, τον Jan V. από την Αίγινα, τον Βασίλη και την Ελένη από "το Καμάρι" Μυλοποτάμου και τον Φοίβο Τ. Αθήνα/Τσιρίγο για την βοήθεια και την υποστήριξή τους.
Ειρήνη Φοσγκεράου
Και αύριο θα'μαστε...
Στην εφηβεία κοντραρουν τα όνειρα και η ενέργεια με τα κεκτημένα της προηγούμενης γενιάς. Τότε ήταν που άκουσα έναν μεγάλο άνθρωπο να λέει :
"Έχεις ένα μεγάλο ατού, εσύ θα είσαι και αύριο, ενώ αυτοί θα φύγουν..."
Η επίσκεψη στα μέρη των παιδικών χρόνων μας φέρνει αντιμέτοπους όχι τόσο με το εφηβηκό χάσμα των γεννεων, αλλά πιο πολύ με την υπόσχεση που δώσαμε στον εαυτό μας για τα δικά μας όνειρα και τους δικούς μας αποχαιρετισμούς. Πως αξιοποιήσαμε ότι εμείς είμαστε αυτοί που θα είναι και αύριο...